Dauðbrá.

Mér dauðbrá þegar ég las fyrirsögnina.  Það er svo margt ljót sem hefur verið að gerast síðustu misserin.

Mikið hlýt ég að hafa verið heppinn.  Þegar ég var í barnaskóla var ég lagður í einelti af bekkjarfélögum mínum og minnist ég þess að það voru líka stúlkur í þeim hóp.  Ég kom úr öðru hverfi og var þess vega kannski ekki inn hjá þeim.  Minnist þess að hafa verið eltur út á strætóstöð, kaffærður í snjó og eitt sinn þurfti bílstjórinn að koma út til að sækja mig.

Eitt sinn kýldi mig einn úr öðrum bekk  þannig að brotnaði úr tönn, næst mann ég eftir honum mörgum árum seinna og viti menn, kominn í "löggubúning".

Mig minnir að þetta hafi allt endað þegar eitt sinn ég var króaður af út í horni og adrenalínið og hræðslan tók yfirhöndina, slengdi hendi og hitti einn svona svakalega að það varð allt í blóði, kviss pang og það koma aldrei  nein nærri mér eftir það.

Sem betur fer hlít ég að hafa unnið úr þessu strax, hafði um annað að hugsa.  Auðvitað hafa ljótar hugsanir skottist upp í kollinn einhvern tímann en fortíðardraugurinn hefur látið mig vera að mestu.

Ætlaði að pynta þau og drepa

Athugasemdir

[E. (IP-tala skráð) 28.9.2008 kl. 11:43]

Ég er fórnarlamb mjög grófs eineltis og það er eins og ég hafi skrifað þessa grein. Ég hef óskað gerendunum ítrekað ómældra þjáninga og geri enn þrátt fyrir að ég hefi leitað mér og fengið einhverja hjálp. Það sem hefur þó hjálpað mér mest er ómældur stuðningur (ekki kannski skilningur því hver skilur svona nema sa sem hefur lennt í því) vina minna. Ég þori alveg að segja frá því í dag að einn af gerendunum missti bróður sinn sem framdi sjálfsmorð. ÉG GLADDIST. Er einhver sem heldur að það sé eðlilegt. Ekki ég allavega og ég er ekki alveg viss hvað ég myndi gera ef ég kæmist að því að einhver væri að beita systra börn mín sama ofbeldi og ég var fyrir. Ég vona að fólk gagnrýni mig ekki fyrir að skrifa þetta, þetta er bara satt og sárin mín eru ekki gróin þótt liðin séu 20 ár og ég vinni í mínum málum enn. Einelti er ofbeldi sem ég held að ætti að falla undir sama refsiramma og nauðgun. Refsilög er samt þannig á Íslandi að gerendum á barnsaldri er ekki refsað, en ég segi bara fyrir mína parta að ég er stórskemmdur einstaklingur. Verst er að þrátt fyrir framfarir er enn verið að beita einelti og margir stjórnendur skóla og vinnustaða líta framhjá því og taka jafnvel þátt. Að leifa eineldi að viðgangast er að vera meðsekur í að skila út í þjóðfélagið einstaklingum sem tolla illa í vinnu, þurfa marga veikindadaga og eru mun afkasta minni en stjórnendur hafa hugmynd um. Einnig kosta þessir einstaklingar okkur öll miljaraða. Svo ég hvet þá sem hafa minnsta grun um að einhverjum líði illa vegna eineltis til að leggja fram hjálparhönd. Það væri meiri greiði fyrir alla þjóðina en flestir gera sér grein fyrir. Stoppum einelti, veitum gerendum geðhjálp og verndum þolendur. Margir þolendur verða nefninlega gerendur í framtíðinni. Ég veit alveg hvað ég er að segja! Reundar finnst mér að ég ætti ekki að þurða að borga fyrir sálfræðihjálp, en það er efni í annan pistil. Takk fyrir að lesa þetta.